Op een gewone werkdag loop ik met enige haast de deur van mijn appartement uit. Mijn gedachten zijn bij mijn sleutels en de to do’s. Ik graai in de diepe tas en verzonken loop ik verder naar mijn zonnige gele auto. Ineens ben ik mij bewust van deze haast. Rustig aan, spreek ik mijzelf toe, wees in het moment.
Ik kijk op en zie een buurman in traditionele kleding (djellaba) lopen met zijn zoontje aan de hand. Ze zijn in gesprek en een kleurrijk geheel. Onze blikken kruisen elkaar. We glimlachen. “Goedemorgen” groet ik. “Salaam Aleikum” wenst hij mij toe. We glimlachen nogmaals. We spreken dezelfde taal.
